Moja Filozofia Superwizji
 

Moją filozofią jest egzystencjalizm. Uważam, że jako ludzie mamy wybory, za które, aby się wyemancypować, musimy wziąć odpowiedzialność. Rzeczywistość jest wytworem naszej świadomości, w której wszyscy jesteśmy ze sobą połączeni.

Superwizja służy pogłębianiu refleksyjności coachów. Im większą świadomość mają oni swoich uwarunkowań psychologicznych, społecznych i systemowych oraz ich wpływu na ich świat wewnętrzny, tym więcej widzą i tym więcej mają możliwości wyboru. Wierzę w wolność, autonomię, egalitaryzm, pozytywny wpływ społeczny, integralność oraz emancypację (rozumianą jako uwalnianie ludzi — w szczególności kobiet — od opresji, dominacji i kontroli). Dlatego w superwizji tworzę przestrzeń, w której coach może eksplorować swoje przekonania, wartości i założenia, by zwiększać swoja refleksyjność i samoświadomość. Jednocześnie dążę do podnoszenia świadomości coacha odnośnie roli coachingu w wywieraniu pozytywnego wpływu społecznego.

Moje podejście do coachingu jest egzystencjalne. W superwizji wsłuchuję się w swoje „wewnętrzne odczucie” (felt sense) i tworzę wspólną przestrzeń, w której to, co ukryte, może się ujawnić — po to, by poszerzyć coacha świadomość i wybór. Nie wierzę w uniwersalny model superwizji, ponieważ każdy człowiek konstruuje własne znaczenia, rzeczywistość i relacje przez pryzmat swoich przekonań, założeń i doświadczeń. Pracuję głównie w trybie 6-tym „modelu siedmioocznego”, stawiając „ja” w centrum superwizji (Hawkins & Schenk, 2021). Rola superwizora polega na słuchaniu i dostrzeganiu głębszych wpływów, które mogą ujawniać się w pracy coacha, oraz na podnoszeniu jego świadomości, jeśli wpływy te pozostają nieuświadomione. Moją odpowiedzialnością jest również zadawanie pytań otwierających coacha perspektywy na istnienie grup niedostatecznie reprezentowanych (zgodnie z moim przekonaniem, że coaching powinien nieść pozytywną zmianę społeczną), przy jednoczesnym uznaniu wagi i prawomocności różnych perspektyw oraz sposobów myślenia coachów (Bachkirova, 2021).